Wyłącznik instalacyjny (wyłącznik nadmiarowo-prądowy, wyłącznik nadprądowy, wyłącznik instalacyjny typu DS nazywany też potocznie eską) – element instalacji elektrycznej, którego zadaniem jest przerwanie ciągłości obwodu, gdy prąd płynący w tym obwodzie przekroczy wartość bezpieczną dla tego obwodu. Wyłączniki te przeznaczone są do sterowania i zabezpieczenia przed skutkami przetężeń (przeciążeń i zwarć) obwodów odbiorczych instalacji oraz urządzeń elektrycznych w gospodarstwach domowych i innych.

W Polsce, od lat dziewięćdziesiątych wyłączniki nadprądowe powoli wyparły stosowane powszechnie bezpieczniki topikowe, rzadziej bezpieczniki automatyczne. Istotnymi zaletami są wyższa czułość (rozłączenie prądu przy niższych natężeniach i krótszym czasie) oraz możliwość wielokrotnego zadziałania.

Wytwarza się je na napięcia do 440 V prądu przemiennego[1], prądy znamionowe do 125 A i prądy wyłączalne do 25 kA o charakterystykach czasowych B, C, D oraz innych, specjalnych. Najbardziej rozpowszechnione są jednak "B, C, D" na prądy znamionowe do 63 A i prądy wyłączalne nie większe niż 10 kA.